Αντε γεια 24, καλημέρα 28

Σήμερα έσπασα το ψυχολογικό φράγμα των 24 χιλ που με βασάνιζε κανα μήνα τώρα. Τα 24 χιλ μου είχαν προξενήσει διάφορα προβλήματα λόγω της απειρίας μου σχετικά με τα Logn runs και φοβόμουν να κάνω το επόμενο βήμα. Προτίμησα τις 2 προηγούμενες εβδομάδες να βγω εκτός προγράμματος και να τρέξω 2 ημιμαραθώνιους , στον Τύρναβο και στις Σέρρες  για να αναβάλω τα long runs των 24+ χιλ.

Για άλλη μια φορά ο εγκέφαλος μου στα 20 χιλ άρχισε  να μου λέει να σταματήσω, φυσικά είναι μεγάλος ψεύτης, τεμπέλης και ρεμάλι, του είπα να σκάσει και οτι δεν υπάρχει πόνος, για την ακρίβεια δεν υπάρχει καν κουτάλι (οι μυημένοι θα καταλάβουν). Φτάνοντας στο αυτοκίνητο στα 24 χιλ μια μικρή στάση για σπιτικό ισοτονικό, μπανανίτσα και αλλαγή κάλτσας. Τα υπόλοιπα 4 χιλ ήταν τελικά πιο εύκολα απο οτι φοβόμουν. Το μυστικό στις μεγάλες αποστάσεις είναι να μην αφήσεις το μυαλό σου να σε ξαφνιάσει σε ανυποπτη φάση και να σε πείσει οτι δεν θα τα καταφέρεις. Δεν είναι τόσο θέμα φυσικής κατάστασης όσο ενα πνευματικό παιχνίδι.

Το σχέδιο μπάζει νερά

Είναι 2 βδομάδες τώρα που δεν ακολουθώ το πρόγραμμα τρεξίματος, 3 φορές σηκώθηκα στις 6 και κάτι μόνο και μόνο για να ξανακρυφτώ μετά από λίγο στο πάπλωμα. Απλά δεν βρήκα το κίνητρο και το κουράγιο για να βγω και να τρέξω Προς υπεράσπιση μου, τις 2 φορές έβρεχε, την 1 δε έριχνε καρέκλες και το ρολόι έδειχνε 6:00, έξω μαύρο σκοτάδι.

Παρέλαβα χτες το νέο μου gadget: Jacket Marmot Mica, αδιάβροχο και αντιανεμικό jacket με βάρος 198 γραμμάρια.

No more excuses.

Υ.Γ. Το φόρεσα σήμερα το πρωί αν και δεν έβρεχε ούτε είχε ιδιαίτερο κρύο. Πραγματικά είναι σαν να μην φοράς τίποτα από άποψη βάρους. Δυστυχώς ΔΕΝ έβρεχε αλλά ούτε φυσούσε!!! Τζίφος!

Let it rain !

Τέρμα οι δικαιολογίες !

Η Κλεοπάτρα Μαρκοπούλου-Κάλκγουορφ είναι ομογενής από τη Νότιο Αφρική. Είναι 62 ετών και έχει τεχνητά γόνατα. Πριν από λίγους μήνες πήρε την απόφαση να περπατήσει σε έναν ιδιότυπο μαραθώνιο που διασχίζει τη μισή Ελλάδα, προκειμένου να κινήσει την περιέργεια του κόσμου και να τον ευαισθητοποιήσει για προβλήματα σαν το δικό της. «Θέλω να ενστερνιστεί ο κόσμος το ότι άνθρωποι μεγαλύτεροι σε ηλικία δεν μπορούν να "θωρακίζονται" πίσω από τα χρόνια τους και τα προβλήματα της υγείας τους, προβάλλοντάς τα ως δικαιολογία για το τι κάνουν και τι δεν κάνουν», λέει

«Ηθελα να δείξω στους ανθρώπους ότι ακόμα και αν δεν είσαι 20 χρονώ, ακόμα κι αν έχεις προβλήματα υγείας ή παραπανίσια κιλά, μπορείς να κάνεις ό,τι βάλει ο νους σου!».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο και η ιστορία είναι του 2008.

Το πλήρες άρθρο:
http://dromeis-peripatites-lamias.blogspot.com/2008/10/blog-post_43.html

Το τέλος του ταξιδιού

Τρέχοντας στην Παραλία

Είναι πραγματικά το μόνο μέρος που με βολεύει!!

• Είναι πάντα ανοιχτό 24x7 !!!
  
• Έχει στα πρώτα 1100 μ ξύλινο δάπεδο 
• Μετά έχει τον ποδηλατόδρομο με πιο μαλακό υπόβαθρο από το τσιμέντο
• Αλλάζεις παραστάσεις, βλέπεις κόσμο
  
• Πηγαίνοντας βλέπω το λιμάνι και τον Λευκό Πύργο.
• Βλέπω το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συνήθως την στιγμή που περνάω τις καθημερινές μόλις έχει σηκωθεί ο ήλιος πάνω από τα βουνά ή χαράζει. Κάτι που δεν το είχα παρατηρήσει πιο πριν είναι ότι ο Μέγας Αλέξανδρος κοιτάει ΑΚΡΙΒΩΣ  προς το σημείο που βγαίνει ο ήλιος προς την Ανατολή. Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι ότι αυτός με την δύναμη της θέλησης του έφτασε στα βάθη της Ασίας - όχι απλά έφτασε - οδήγησε τους χιλιάδες στρατιώτες του και υπέταξε πάλι με την θέληση του ότι βρέθηκε μπροστά του. Νομίζω ότι να τρέξω τα 2-3 χιλιομετράκια μου δεν είναι και τόσο δύσκολο συγκριτικά !!!
  
• Γυρνώντας  προς την Καλαμαριά έχω θέα τον Όλυμπο και την ανατολή του Ήλιου
  

Μέτρηση Αποστάσεων

Επειδή μου αρέσει να παρατηρώ την πρόοδο μου και την στιγμή που τρέχω να έχω μια γενική ιδέα του πως τα πάω, έχω μετρήσει τις αποστάσεις και έχω μαρκάρει τα σημεία να χιλιόμετρο και σε μερικές περιπτώσεις και ανά λιγότερο. Έτσι ξέρω το κάθε χιλιόμετρο σε τι ρυθμό το έχω κάνει και μπορώ να προσαρμόσω το τρέξιμο μου για να βγει τελικά ο στόχος που έχω θέσει.

Κατεβάστε το αρχείο με τις αποστάσεις για το Google Earth

Ο Ποδηλατόδρομος - οδηγίες χρήσης

Μια ευτυχής εξέλιξη ήταν το στρώσιμο του ποδηλατόδρομου με αυτό το υλικό που είναι αρκετά μαλακότερο από το τσιμέντο! Το πρόβλημα είναι όμως ότι - καθώς λέει και το όνομα - είναι για χρήση από τους ποδηλάτες!

Έτσι λοιπόν τρέχω πάνω του καταχρηστικά αλλά ακολουθώ τα παρακάτω:

• Στο πήγαινε (για λιμάνι) τρέχω  στα αριστερά, βλέπω όταν έρχεται από απέναντι ποδηλάτης και φροντίζω να βγαίνω στην άκρη από πολύ πριν για να  του δώσω να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει πορεία.
• Το ίδιο κάνω αν στο κομμάτι αυτό είναι κάποιος άλλος πεζός ή δρομέας ,ακόμα και αν είναι στην άλλη πλευρά. Ο λόγος είναι ότι αν κάποιος ποδηλάτης έρχεται από πίσω μου - το οποίο δεν το γνωρίζω- , και συναντηθούμε και οι τρεις - εγώ , ο πεζός στην άλλη πλευρά και ο ποδηλάτης- τότε θα ζορίσουμε το ποδήλατο. Έτσι πάντα κάνω στην άκρη χωρίς να κοιτάω αν έρχεται ή όχι ποδήλατο από πίσω.
• Στην επιστροφή από το λιμάνι πάλι τρέχω στην ίδια πλευρά (στα δεξιά μου) - τώρα  όμως τρέχω στην λωρίδα που τα ποδήλατα έρχονται από πίσω μου. Έτσι προληπτικά και πολύ πριν συναντηθώ όταν έρχεται οποιοσδήποτε από απέναντι είτε πεζός είτε ποδήλατο κάνω στην άκρη. Αφού περάσει ρίχνω μια ματιά πίσω και ξαναμπαίνω σιγά σιγά μέσα στον διάδρομο.
  

Μετά από καμιά ώρα οι ρόλοι αντιστρέφονται:  Χρησιμοποιώ το ποδήλατο για να πάω στην δουλειά μου ( μέχρι το ύψος Π. Συνδίκα) . Αλίμονο σε αυτόν που θα βρεθεί στο διάβα μου!!! :-) Μα καλά τι νομίζουν όλοι αυτοί οι τρελοί με τα σορτσάκια ότι κάνουν πρωί -πρωί !?

Τα καινούργια μου παπούτσια

Αγόρασα μετά από πολύ ψάξιμο και προβληματισμό τα Asics Cumulus 11.

Είπα να περιμένω λίγο πριν να σας πω τις εντυπώσεις μου. Μετά λοιπόν από 98 χιλ με τα cumulus 11 (μεταξύ των οποίων και 2 long runs των 24 χιλ) είμαι γενικά ικανοποιημένος. Οι πατούσες μου δεν πονάνε όπως πριν και μάλιστα από τα 15+ χιλ αυτό με βοήθησε στο να μην κόψω ρυθμό και έτσι κατάφερα για πρώτη φορά τα 24 χιλ με ρυθμό 6:00. Τα πόδια μου στο τέλος φρέσκα- φρέσκα! Η παρενέργεια ήταν ότι τελικά έδωσα παραπάνω από όσο έπρεπε και σε συνδυασμό με ελλιπή τροφοδοσία και υδροδοσία το βράδυ είχα πίεση 5 - 8 και θερμοκρασία 35.5. Να που τα παλιά μου παπούτσια με "προστάτευαν" από κάτι τέτοια.

Τα αρνητικά τώρα. Με το που τα παρέλαβα, τα φόρεσα κατευθείαν στο γραφείο και κάθε λίγο και λιγάκι σηκωνόμουν και έκοβα βόλτες. Όμως αρχισαν να με ζώνουν τα φίδια: με χτυπούσαν στο αριστερό πόδι, όχι κάτι συγκεκριμένο και σίγουρα όχι λόγω μεγέθους αφού τα είχα πάρει με αρκετό περιθώριο. Την επόμενη το πρωί οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν, έτρεξα 8 χιλ , χωρίς να υπάρχει κάτι έντονο σίγουρα το αριστερό πέλμα δεν ένιωθε καλά. Στα παλιά μου παπούτσια το πόδι που έβγαζε τα προβλήματα ήταν το δεξί. Τα είχα βάψει μαύρα, δεν μιλιόμουν, η γυναίκα μου να με παρηγορεί "δεν πειράζει θα πάρουμε άλλα", "ίσως στρώσουν μετά " να λέω εγώ... Μετά από αλλά 2 τρεξίματα η κατάσταση παρέμεινε η ίδια, και η ιδέα του επερχόμενου long run με γέμιζε τρόμο! Ώσπου τελικά κάποια στιγμή μου ήρθε flash η συμβουλή του gargadua από το θέμα που άνοιξα στο runnuingnews.gr "βγάλε τους πάτους!" Σε μια τελευταία προσπάθεια άρχισα να δοκιμάζω ότι πάτους είχα στο σπίτι. Σε ένα ζευγάρι μου κάθισε άψογα το αριστερό αλλά ένιωθα το δεξί παράξενα! Έτσι άλλαξα τον αριστερό πάτο και άφησα τον αυθεντικό δεξί. Το χαμόγελο και η οικογενειακή γαλήνη ξαναγύρισαν στο σπίτι μας ;-) Άλλαξα και τρόπο δεσίματος στο αριστερό (είδα οδηγίες στο http://www.sportsshoes.com/sizes/how-to-lace-your-shoes.php) και τελικά ήταν σαν να φορούσα άλλα παπούτσια!!! Ήξερα ότι τα 24 τα είχα!

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι νιώθω οτι είναι πολύ σκληρά ειδικά στους αστράγαλους και δεν αφήνουν καθόλου το πόδι να περιστραφεί (pivot). Για να κάνω πχ επιτόπου αναστροφή πρέπει πχ να κάνω ενα μικρό ημικύκλιο, αυτό ίσως θεωρήται πλεονέκτημα για ένα παπούτσι τρεξίματος;;; Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι νιώθω μικροενοχλησεις στους αστράγαλους αλλά νομίζω ότι θα μαλακώσουν με τον καιρό έτσι δεν είναι ;

Ευχαριστώ και πάλι όλους για τις συμβουλές τους και κυρίως τον gargadua, φίλε με έσωσες , δεν θα σκεφτόμουν ότι οι πάτοι μπορούν να κάνουν τόσο μεγάλη διαφορά.

Σημείωση : ο πάτος που με βόλεψε τελικά ήταν ένας των 2 ευρώ απο supermarket

Δεν έχει σημασία το πόσο μικρός είσαι...

...μπορείς να κάνεις την διαφορά.



Κάτι για να σκεφτούμε λοιπόν, ένας μικρός ιός με 'ξετίναξε', έκανε την μεγάλη άσπρη πορσελάνη την καλύτερη μου φίλη για μια μέρα και ως αποτέλεσμα χάσιμο 2 κιλών και ατονία για 2 μέρες.

Χιλιάδες φορές μικρότερος απο μένα αλλά τα αποτελέσματα του καθόλου ασήμαντα.

Έτσι είμαστε και εμείς όμως: Ανεξάρτητα απο την καταγωγή, το γενητικό υλικό, πλούσιοι ή φτωχοί, έξυπνοι ή όχι τόσο, 'σημαντικοί' ή 'ασήμαντοι', αρτιμελής ή οχι, όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους την φλόγα που μπορεί να τους ωθήσει σε πράξεις που ξεπερνούν τα μεγέθη τους και τις 'δυνατότητές' τους.

Everything is possible.

Τώρα που το έγραψα αυτό μου ήρθε στο μυαλό ο Nick Vujicic.

http://www.youtube.com/watch?v=H8ZuKF3dxCY

Το τρέξιμο είναι παντός καιρού

.. αλλά όχι παντός υγείας

Μπορείς να τρέχεις με αέρα, ψιχάλες, χιόνι ακόμα και με νεροποντή, κρύο, με σκοτάδι ιδανική δηλαδή δραστηριότητα για τον χειμώνα. Όμως ΔΕΝ μπορείς να τρέξεις αν είσαι άρρωστος ή δεν αισθάνεσαι καλά, να και κάποιος περιορισμός τελικά.

Την τελευταία εβδομάδα πήγαινα από το κακό στο χειρότερο την Παρασκευή τελικά κρεβατώθηκα. Το Σάββατο ένιωσα λίγο καλύτερα αλλά σίγουρα όχι για τρέξιμο. Είχα φοβερό πονοκέφαλο και μια αδυναμία.

Εναλλακτικό σχέδιο:Πτήση. Μετά από ένα τηλέφωνο στον Θωμά κανονίστηκε η πρώτη μου πτήση με παραμοτέρ, κάτι που χρόνια ήθελα να δοκιμάσω αλλά δεν μου καθότανε.

Η πτήση έγινα στο Κολχικό ένα χωριό έξω από τον Λαγκαδά, σε ένα εγκαταλελειμμένο αεροδιάδρομο. Ο Σάββας μου δάνεισε το παραμοτέρ ενώ χρησιμοποίησα την δικιά μου πτέρυγα. Μετά από επίπονες δοκιμές με τα 30 κιλά στην πλάτη, η πρώτη μου απογείωση έγινε με την μία. Λόγω μιας εμπλοκής πέταξα 5 λεπτά και ξαναπροσγειώθηκα. Απογείωση ξανά και βόλτα. Ο πονοκέφαλος και η αδυναμία μου είχαν περάσει και απολάμβανα την βόλτα. Η αίσθηση ήταν σαν να είμαι σε ένα μικρο αεροσκάφος Cessna, χαλαρή ανεμοπορία χωρίς κουνήματα και εκπλήξεις. Το μόνο κακό της ιστορία είναι ο ενοχλητικός θόρυβος του μοτέρ

Να που υπάρχουν περιπτώσεις που πέταξα ενώ δεν θα μπορούσα να τρέξω.

2 μέρες χωρίς την δόση μου

Έχασα το σημερινό τρέξιμο και σίγουρα και το αυριανό!
Πονάνε τα κόκαλά μου και νιώθω αδύναμος. Στην απελπισία μου πήρα ακόμα και μουρουνέλαιο, - η φρίκη απέκτησε πρόσωπο -

Τρέχοντας στα Τζουμέρκα

... Αν βέβαια δεν χαθείς όπως εγώ και στο τέλος κάνεις ορειβασία

Τις αργίες της 26-28 Οκτωβρίου βρεθήκαμε με αρκετές φιλικές οικογένειες στο πανέμορφο Συρράκο. Η άγρια ομορφιά του αλπικού τοπίου στην Πίνδο είναι πάντα κάτι που με συνεπαίρνει! Αυτή τη φορά όμως είχα άλλα σχέδια πέραν του φαγητού και του ποτού που αποτελούν την ιεροτελεστία αυτών των εξορμήσεων.

Μελέτησα το Google Earth και έβγαλα 2 εναλλακτικές διαδρομές. Επί τόπου πήρα τις πληροφορίες και επέλεξα την πιο γραφική από τις 2 που όπως μου είπαν σε βγάζει στην κορυφογραμμή με ωραία θέα στην λίμνη των Ιωαννίνων. Απόσταση 15-16 χιλ εκτιμώμενος χρόνος 2:30

Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια για τρέξιμο εκτός δρόμου και είχα μια ανησυχία κυριώς για τα παπούτσια μου που είναι καθαρά δρόμου. Πήρα μαζί και το BT GPS για να χρησιμοποιήσω το Leonardo Live, αν συμβεί να ξέρουν τουλάχιστον που να με βρουν. (Tι είναι το Leonardo Live ???)

Τα πρωτα χιλιόμετρα ΠΟΛΥ ανηφορικά, ούτε να σκεφτώ για τρέξιμο. Συνάντησα και μια στάνη με 2 'φιλικά' σκυλάκια αλλά μερικές πέτρες ήταν αρκετές να τα κρατήσουν σε απόσταση ασφαλείας. Μετά άρχισε να ισίωνει και βρέθηκα στην π΄ρωτη διάσταυρωση - η τουλάχιστον έτσι νόμιζα και άρχισα να τρέχω σε ισιάδι-λίγο κατηφόρα. Μετά από λίγο βρέθηκα στο τέλος του δρόμου με μια στάνη και κάτι αγελάδες να με κοιτάν με το βλέμμα που συνήθως κοιτάνε οι αγελάδες. Που να γυρνάω πίσω ας το κόψω ευθεία πάνω. Σκαρφάλωμα σε πλαγία με βρεγμένα χόρτα που γλυστρούσαν. Στο τέλος βρήκα και πάλι τον δρόμο, αντε να τρέξουμε λιγάκι.

Μετα απο λίγο πάλι διαστάυρωση και πάλι λάθος δρόμος. Όσο κατηφόριζε τόσο καταλάβαινα οτι ήταν λάθος. Τελικά σε ένα σημείο άρχισε να κατηφορίζει απότομα όπότε αντε πάλι ευθεία πάνω. Αυτή τη φορά η κλίση ήταν πολύ μεγαλύτερη και το έδαφος ευτυχώς πετρώδες. Ήταν όμως χαζομάρα μου που το ανέβηκα έτσι γιατί ακριβώς απο πάνω σε 300μ ήταν η σκοτεινιασμένη βάση- δεν είπα ότι ψιχάλιζε ε?-. Για πότε θα μπορούσε να κλεισει το σύνεφο και να βρεθώ μέσα του, ούτε ήθελα να το σκέφτομαι.

Παρένθεση - Να και το track μου

Τελικά βρέθηκα και πάλι στην ασφάλεια του δρόμου και επιτέλους ισιάδι - μικρή ανηφόρα! Τώρα αρχίζουν τα καλύτερα! Η αίσθηση να τρέχεις στην φύση μέσα στα σύννεφα δίπλα σε πηγές, καταράκτες και άγριες πλαγιές δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Έτρεχα και σκεφτόμουν οτι όλη η προσπάθεια μου απο τώτε που άρχισα το τρέξιμο τον Αύγουστο ανταμοίβεται ακριβώς αυτην την στιγμή, όλα δουλεψαν ώστε να ειμαι τωρα σε θέση να κανω αυτό που κάνω! Έιχα περπατήσει και ανέβει βούνα και άλλες φορές στο παρελθόν αλλά το τρέξιμο -ειδικά στο βουνό- είναι μια εμπειρία ζεν, ζείς την στιγμή εκείνη απόλυτα και μόνο, το μυαλό σου χωρίς σκέψεις άδειο και συνάμα γεμάτο. Η μόνη αντίστοιχη (και σίγουρα πιο έντονη) φάση είναι το θερμικάρισμα σε δυνατά θερμικά.

Αφιξη στο εκλησάκι  και θέα στην Λίμνη κάτω απο τα σύνεφα. Ο αέρας λόγω συμπίεσης στην κορυφογραμμή φτάνει τα 50 χιλ και αναγκάζομαι να συνεχίσω μετα τις γρήγορες φωτογραφίες. Προχωρησα κανα 2-3 χιλ σε πολυ καλή -μικρή ανηφορίτσα και έφτασα στην βάση απο την πιο ψηλή κορφή της περιοχής σε σχήμα πυραμίδας. Η επιθυμία να την ανέβω πολύ έντονη αλλά θα μου έπερνε σίγουρα αλλη μια με μιάμιση ώρα. Επιστροφή λοιπόν για να προλάβω τους άλλους στο πρωινό. Η κατηφόρα ήταν χωρίς εκπλήξεις και 'παρακάμψεις' πήγαινα σιγά για να μην τσακίσω τα γόνατα και τους τετρακέφαλους καθότι δεν είχα προηγούμενη εμπειρία απο τρέξιμο σε βουνό και κυρίως κατηφόρα. Άφιξη στον ξενώνα πάνω στην ώρα που είχε μαζευτεί η παρέα για πρωινό!!!

Ένα Hack αλλιώτικο απο τα άλλα

Άρχισα να τρέχω χάρη σε μια σειρά απο τυχαία γεγονότα την Κυριακή 2 Αυγούστου 2009.
"Έτρεξα" 500 μ περίπου και μετά σύρθηκα λαχανιασμένος και ιδρωμένος να πάρω το ποδήλατο μου. Κατι όμως είχε αλλάξει, η γωνία με την οποία το σύμπαν έρχεται καταπάνω μου έχει μετατοπιστεί κάποιες μοίρες.

Όμως πρώτα λίγα λόγια για την σχέση μου ως τώτε με το τρέξιμο και την συστηματική άσκηση. Χωρίς να υπερβάλλω, το τρέξιμο το μισούσα, απο το σχολείο στην ώρα της γυμναστικής που τρέχαμε για ζέσταμα, πάντα στους τελευταίους και λαχανιασμένος! Μετά φυσικά το σχολείο (το 1989) ούτε λόγος, έτρεξα συνολικά 5 φορές τις θυμάμαι χαρακτηριστικά!, 2 φορές στην Πάτρα το 1992 και αλλές 3 στην Θεσσαλονίκη το 2002. Προσπάθησα να αθληθώ συστηματικά με κολυμβητήριο και γυμναστήρια, το κολύμπι δεν αντεξε πανω απο μήνα (πίστεψα κάποια στιγμή οτι θα πεθάνω απο βαρεμάρα μετρώντας τα πλακάκια ) και όσο για τα γυμναστήρια ....
Πελάτες σαν και εμένα τα συντηρούν, το ρεκόρ μου είναι σε ενα γυμναστήριο που πλήρωσα την συνδρομή αλλα ούτε καν πήγα!

Και πάλι πίσω στις 2 Αυγούστου....
Κατι λοιπόν έκανε κλικ, μερικοί νευρώνες στον εγκέφαλο νευρίασαν, και εγώ βρέθηκα το βράδυ να ξανατρέχω. Και την επόμενη και την μεθεπόμενη. Έτρεχα και απορούσα με το πόσο καλά ένιωθε το σώμα μου μετά παρόλη την κούραση και την καταπόνηση. Στην εβδομάδα πάνω είχα καταφέρει να τρέχω 20 λεπτά συνεχόμενα! Άθλος. Έκει κάπου άρχισα να καταλαβαίνω οτι το αθλιο κορμί μου κρατούσε καλά κρυμένα μυστικά τόσα χρόνια. Τελικά μπορούσα να τρέξω και μάλιστα μου άρεσε κιόλας - κατα κάποια μαζωχιστική έννοια, βέβαια μην ξεχνάμε ότι ειμάστε στην πρώτη εβδομάδα. Ενιώθα σαν να έκανα hacking, οχι όμως σε κάποιον server, ούτε σε ένα κομμάτι κώδικα αλλά στο σώμα μου. Ανακάλυψα ξαφνικά ότι υπάρχουν κρυφές δυνατότητες εντυπωμένες βαθειά στο DNA, τόσο βαθειά και τόσο low level που αυτή η "ανούσια" δραστηριότητα να με γεμίζει ικανοποίηση και ζωντάνια. Δηλαδή πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι το να βάζεις το ένα ποδι μπροστά απο το άλλο και να το κανεις αυτό για 20 λεπτά συνεχόμενα; έλεος !!!

Κι όμως ένα κομμάτι μου το εβρισκε εξαιρετικά ενδιαφέρον που να το πάρει και να το σηκώσει. Έτσι αποφάσισα στην εβδομάδα πάνω να το φτάσω ως το τέλος. Το τέλος , ο τελικός στόχος μου που τότε έβαλα και νόμιζα οτι ειναι πέρα απο κάθε φαντασία.

Για αυτό όμως στην επόμενη δημοσίευση