Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Δεν έχει σημασία το πόσο μικρός είσαι...



...μπορείς να κάνεις την διαφορά.



Κάτι για να σκεφτούμε λοιπόν, ένας μικρός ιός με 'ξετίναξε', έκανε την μεγάλη άσπρη πορσελάνη την καλύτερη μου φίλη για μια μέρα και ως αποτέλεσμα χάσιμο 2 κιλών και ατονία για 2 μέρες.

Χιλιάδες φορές μικρότερος απο μένα αλλά τα αποτελέσματα του καθόλου ασήμαντα.

Έτσι είμαστε και εμείς όμως: Ανεξάρτητα απο την καταγωγή, το γενητικό υλικό, πλούσιοι ή φτωχοί, έξυπνοι ή όχι τόσο, 'σημαντικοί' ή 'ασήμαντοι', αρτιμελής ή οχι, όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους την φλόγα που μπορεί να τους ωθήσει σε πράξεις που ξεπερνούν τα μεγέθη τους και τις 'δυνατότητές' τους.

Everything is possible.

Τώρα που το έγραψα αυτό μου ήρθε στο μυαλό ο Nick Vujicic.

http://www.youtube.com/watch?v=H8ZuKF3dxCY

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Το τρέξιμο είναι παντός καιρού

.. αλλά όχι παντός υγείας

Μπορείς να τρέχεις με αέρα, ψιχάλες, χιόνι ακόμα και με νεροποντή, κρύο, με σκοτάδι ιδανική δηλαδή δραστηριότητα για τον χειμώνα. Όμως ΔΕΝ μπορείς να τρέξεις αν είσαι άρρωστος ή δεν αισθάνεσαι καλά, να και κάποιος περιορισμός τελικά.

Την τελευταία εβδομάδα πήγαινα από το κακό στο χειρότερο την Παρασκευή τελικά κρεβατώθηκα. Το Σάββατο ένιωσα λίγο καλύτερα αλλά σίγουρα όχι για τρέξιμο. Είχα φοβερό πονοκέφαλο και μια αδυναμία.

Εναλλακτικό σχέδιο:Πτήση. Μετά από ένα τηλέφωνο στον Θωμά κανονίστηκε η πρώτη μου πτήση με παραμοτέρ, κάτι που χρόνια ήθελα να δοκιμάσω αλλά δεν μου καθότανε.

Η πτήση έγινα στο Κολχικό ένα χωριό έξω από τον Λαγκαδά, σε ένα εγκαταλελειμμένο αεροδιάδρομο. Ο Σάββας μου δάνεισε το παραμοτέρ ενώ χρησιμοποίησα την δικιά μου πτέρυγα. Μετά από επίπονες δοκιμές με τα 30 κιλά στην πλάτη, η πρώτη μου απογείωση έγινε με την μία. Λόγω μιας εμπλοκής πέταξα 5 λεπτά και ξαναπροσγειώθηκα. Απογείωση ξανά και βόλτα. Ο πονοκέφαλος και η αδυναμία μου είχαν περάσει και απολάμβανα την βόλτα. Η αίσθηση ήταν σαν να είμαι σε ένα μικρο αεροσκάφος Cessna, χαλαρή ανεμοπορία χωρίς κουνήματα και εκπλήξεις. Το μόνο κακό της ιστορία είναι ο ενοχλητικός θόρυβος του μοτέρ

Να που υπάρχουν περιπτώσεις που πέταξα ενώ δεν θα μπορούσα να τρέξω.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

2 μέρες χωρίς την δόση μου

Έχασα το σημερινό τρέξιμο και σίγουρα και το αυριανό!
Πονάνε τα κόκαλά μου και νιώθω αδύναμος. Στην απελπισία μου πήρα ακόμα και μουρουνέλαιο, - η φρίκη απέκτησε πρόσωπο -

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Τρέχοντας στα Τζουμέρκα

... Αν βέβαια δεν χαθείς όπως εγώ και στο τέλος κάνεις ορειβασία

Τις αργίες της 26-28 Οκτωβρίου βρεθήκαμε με αρκετές φιλικές οικογένειες στο πανέμορφο Συρράκο. Η άγρια ομορφιά του αλπικού τοπίου στην Πίνδο είναι πάντα κάτι που με συνεπαίρνει! Αυτή τη φορά όμως είχα άλλα σχέδια πέραν του φαγητού και του ποτού που αποτελούν την ιεροτελεστία αυτών των εξορμήσεων.

Μελέτησα το Google Earth και έβγαλα 2 εναλλακτικές διαδρομές. Επί τόπου πήρα τις πληροφορίες και επέλεξα την πιο γραφική από τις 2 που όπως μου είπαν σε βγάζει στην κορυφογραμμή με ωραία θέα στην λίμνη των Ιωαννίνων. Απόσταση 15-16 χιλ εκτιμώμενος χρόνος 2:30

Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια για τρέξιμο εκτός δρόμου και είχα μια ανησυχία κυριώς για τα παπούτσια μου που είναι καθαρά δρόμου. Πήρα μαζί και το BT GPS για να χρησιμοποιήσω το Leonardo Live, αν συμβεί να ξέρουν τουλάχιστον που να με βρουν. (Tι είναι το Leonardo Live ???)


Τα πρωτα χιλιόμετρα ΠΟΛΥ ανηφορικά, ούτε να σκεφτώ για τρέξιμο. Συνάντησα και μια στάνη με 2 'φιλικά' σκυλάκια αλλά μερικές πέτρες ήταν αρκετές να τα κρατήσουν σε απόσταση ασφαλείας. Μετά άρχισε να ισίωνει και βρέθηκα στην π΄ρωτη διάσταυρωση - η τουλάχιστον έτσι νόμιζα και άρχισα να τρέχω σε ισιάδι-λίγο κατηφόρα. Μετά από λίγο βρέθηκα στο τέλος του δρόμου με μια στάνη και κάτι αγελάδες να με κοιτάν με το βλέμμα που συνήθως κοιτάνε οι αγελάδες. Που να γυρνάω πίσω ας το κόψω ευθεία πάνω. Σκαρφάλωμα σε πλαγία με βρεγμένα χόρτα που γλυστρούσαν. Στο τέλος βρήκα και πάλι τον δρόμο, αντε να τρέξουμε λιγάκι.

Μετα απο λίγο πάλι διαστάυρωση και πάλι λάθος δρόμος. Όσο κατηφόριζε τόσο καταλάβαινα οτι ήταν λάθος. Τελικά σε ένα σημείο άρχισε να κατηφορίζει απότομα όπότε αντε πάλι ευθεία πάνω. Αυτή τη φορά η κλίση ήταν πολύ μεγαλύτερη και το έδαφος ευτυχώς πετρώδες. Ήταν όμως χαζομάρα μου που το ανέβηκα έτσι γιατί ακριβώς απο πάνω σε 300μ ήταν η σκοτεινιασμένη βάση- δεν είπα ότι ψιχάλιζε ε?-. Για πότε θα μπορούσε να κλεισει το σύνεφο και να βρεθώ μέσα του, ούτε ήθελα να το σκέφτομαι.

Παρένθεση - Να και το track μου

Τελικά βρέθηκα και πάλι στην ασφάλεια του δρόμου και επιτέλους ισιάδι - μικρή ανηφόρα! Τώρα αρχίζουν τα καλύτερα! Η αίσθηση να τρέχεις στην φύση μέσα στα σύννεφα δίπλα σε πηγές, καταράκτες και άγριες πλαγιές δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Έτρεχα και σκεφτόμουν οτι όλη η προσπάθεια μου απο τώτε που άρχισα το τρέξιμο τον Αύγουστο ανταμοίβεται ακριβώς αυτην την στιγμή, όλα δουλεψαν ώστε να ειμαι τωρα σε θέση να κανω αυτό που κάνω! Έιχα περπατήσει και ανέβει βούνα και άλλες φορές στο παρελθόν αλλά το τρέξιμο -ειδικά στο βουνό- είναι μια εμπειρία ζεν, ζείς την στιγμή εκείνη απόλυτα και μόνο, το μυαλό σου χωρίς σκέψεις άδειο και συνάμα γεμάτο. Η μόνη αντίστοιχη (και σίγουρα πιο έντονη) φάση είναι το θερμικάρισμα σε δυνατά θερμικά.

Αφιξη στο εκλησάκι  και θέα στην Λίμνη κάτω απο τα σύνεφα. Ο αέρας λόγω συμπίεσης στην κορυφογραμμή φτάνει τα 50 χιλ και αναγκάζομαι να συνεχίσω μετα τις γρήγορες φωτογραφίες. Προχωρησα κανα 2-3 χιλ σε πολυ καλή -μικρή ανηφορίτσα και έφτασα στην βάση απο την πιο ψηλή κορφή της περιοχής σε σχήμα πυραμίδας. Η επιθυμία να την ανέβω πολύ έντονη αλλά θα μου έπερνε σίγουρα αλλη μια με μιάμιση ώρα. Επιστροφή λοιπόν για να προλάβω τους άλλους στο πρωινό. Η κατηφόρα ήταν χωρίς εκπλήξεις και 'παρακάμψεις' πήγαινα σιγά για να μην τσακίσω τα γόνατα και τους τετρακέφαλους καθότι δεν είχα προηγούμενη εμπειρία απο τρέξιμο σε βουνό και κυρίως κατηφόρα. Άφιξη στον ξενώνα πάνω στην ώρα που είχε μαζευτεί η παρέα για πρωινό!!!