Άρχισα να τρέχω χάρη σε μια σειρά απο τυχαία γεγονότα την Κυριακή 2 Αυγούστου 2009.
"Έτρεξα" 500 μ περίπου και μετά σύρθηκα λαχανιασμένος και ιδρωμένος να πάρω το ποδήλατο μου. Κατι όμως είχε αλλάξει, η γωνία με την οποία το σύμπαν έρχεται καταπάνω μου έχει μετατοπιστεί κάποιες μοίρες.
Όμως πρώτα λίγα λόγια για την σχέση μου ως τώτε με το τρέξιμο και την συστηματική άσκηση. Χωρίς να υπερβάλλω, το τρέξιμο το μισούσα, απο το σχολείο στην ώρα της γυμναστικής που τρέχαμε για ζέσταμα, πάντα στους τελευταίους και λαχανιασμένος! Μετά φυσικά το σχολείο (το 1989) ούτε λόγος, έτρεξα συνολικά 5 φορές τις θυμάμαι χαρακτηριστικά!, 2 φορές στην Πάτρα το 1992 και αλλές 3 στην Θεσσαλονίκη το 2002. Προσπάθησα να αθληθώ συστηματικά με κολυμβητήριο και γυμναστήρια, το κολύμπι δεν αντεξε πανω απο μήνα (πίστεψα κάποια στιγμή οτι θα πεθάνω απο βαρεμάρα μετρώντας τα πλακάκια ) και όσο για τα γυμναστήρια ....
Πελάτες σαν και εμένα τα συντηρούν, το ρεκόρ μου είναι σε ενα γυμναστήριο που πλήρωσα την συνδρομή αλλα ούτε καν πήγα!
Και πάλι πίσω στις 2 Αυγούστου....
Κατι λοιπόν έκανε κλικ, μερικοί νευρώνες στον εγκέφαλο νευρίασαν, και εγώ βρέθηκα το βράδυ να ξανατρέχω. Και την επόμενη και την μεθεπόμενη. Έτρεχα και απορούσα με το πόσο καλά ένιωθε το σώμα μου μετά παρόλη την κούραση και την καταπόνηση. Στην εβδομάδα πάνω είχα καταφέρει να τρέχω 20 λεπτά συνεχόμενα! Άθλος. Έκει κάπου άρχισα να καταλαβαίνω οτι το αθλιο κορμί μου κρατούσε καλά κρυμένα μυστικά τόσα χρόνια. Τελικά μπορούσα να τρέξω και μάλιστα μου άρεσε κιόλας - κατα κάποια μαζωχιστική έννοια, βέβαια μην ξεχνάμε ότι ειμάστε στην πρώτη εβδομάδα. Ενιώθα σαν να έκανα hacking, οχι όμως σε κάποιον server, ούτε σε ένα κομμάτι κώδικα αλλά στο σώμα μου. Ανακάλυψα ξαφνικά ότι υπάρχουν κρυφές δυνατότητες εντυπωμένες βαθειά στο DNA, τόσο βαθειά και τόσο low level που αυτή η "ανούσια" δραστηριότητα να με γεμίζει ικανοποίηση και ζωντάνια. Δηλαδή πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι το να βάζεις το ένα ποδι μπροστά απο το άλλο και να το κανεις αυτό για 20 λεπτά συνεχόμενα; έλεος !!!
Κι όμως ένα κομμάτι μου το εβρισκε εξαιρετικά ενδιαφέρον που να το πάρει και να το σηκώσει. Έτσι αποφάσισα στην εβδομάδα πάνω να το φτάσω ως το τέλος. Το τέλος , ο τελικός στόχος μου που τότε έβαλα και νόμιζα οτι ειναι πέρα απο κάθε φαντασία.
Για αυτό όμως στην επόμενη δημοσίευση
"Έτρεξα" 500 μ περίπου και μετά σύρθηκα λαχανιασμένος και ιδρωμένος να πάρω το ποδήλατο μου. Κατι όμως είχε αλλάξει, η γωνία με την οποία το σύμπαν έρχεται καταπάνω μου έχει μετατοπιστεί κάποιες μοίρες.
Όμως πρώτα λίγα λόγια για την σχέση μου ως τώτε με το τρέξιμο και την συστηματική άσκηση. Χωρίς να υπερβάλλω, το τρέξιμο το μισούσα, απο το σχολείο στην ώρα της γυμναστικής που τρέχαμε για ζέσταμα, πάντα στους τελευταίους και λαχανιασμένος! Μετά φυσικά το σχολείο (το 1989) ούτε λόγος, έτρεξα συνολικά 5 φορές τις θυμάμαι χαρακτηριστικά!, 2 φορές στην Πάτρα το 1992 και αλλές 3 στην Θεσσαλονίκη το 2002. Προσπάθησα να αθληθώ συστηματικά με κολυμβητήριο και γυμναστήρια, το κολύμπι δεν αντεξε πανω απο μήνα (πίστεψα κάποια στιγμή οτι θα πεθάνω απο βαρεμάρα μετρώντας τα πλακάκια ) και όσο για τα γυμναστήρια ....
Πελάτες σαν και εμένα τα συντηρούν, το ρεκόρ μου είναι σε ενα γυμναστήριο που πλήρωσα την συνδρομή αλλα ούτε καν πήγα!
Και πάλι πίσω στις 2 Αυγούστου....
Κατι λοιπόν έκανε κλικ, μερικοί νευρώνες στον εγκέφαλο νευρίασαν, και εγώ βρέθηκα το βράδυ να ξανατρέχω. Και την επόμενη και την μεθεπόμενη. Έτρεχα και απορούσα με το πόσο καλά ένιωθε το σώμα μου μετά παρόλη την κούραση και την καταπόνηση. Στην εβδομάδα πάνω είχα καταφέρει να τρέχω 20 λεπτά συνεχόμενα! Άθλος. Έκει κάπου άρχισα να καταλαβαίνω οτι το αθλιο κορμί μου κρατούσε καλά κρυμένα μυστικά τόσα χρόνια. Τελικά μπορούσα να τρέξω και μάλιστα μου άρεσε κιόλας - κατα κάποια μαζωχιστική έννοια, βέβαια μην ξεχνάμε ότι ειμάστε στην πρώτη εβδομάδα. Ενιώθα σαν να έκανα hacking, οχι όμως σε κάποιον server, ούτε σε ένα κομμάτι κώδικα αλλά στο σώμα μου. Ανακάλυψα ξαφνικά ότι υπάρχουν κρυφές δυνατότητες εντυπωμένες βαθειά στο DNA, τόσο βαθειά και τόσο low level που αυτή η "ανούσια" δραστηριότητα να με γεμίζει ικανοποίηση και ζωντάνια. Δηλαδή πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι το να βάζεις το ένα ποδι μπροστά απο το άλλο και να το κανεις αυτό για 20 λεπτά συνεχόμενα; έλεος !!!
Κι όμως ένα κομμάτι μου το εβρισκε εξαιρετικά ενδιαφέρον που να το πάρει και να το σηκώσει. Έτσι αποφάσισα στην εβδομάδα πάνω να το φτάσω ως το τέλος. Το τέλος , ο τελικός στόχος μου που τότε έβαλα και νόμιζα οτι ειναι πέρα απο κάθε φαντασία.
Για αυτό όμως στην επόμενη δημοσίευση