Τρέχοντας στα Τζουμέρκα

... Αν βέβαια δεν χαθείς όπως εγώ και στο τέλος κάνεις ορειβασία

Τις αργίες της 26-28 Οκτωβρίου βρεθήκαμε με αρκετές φιλικές οικογένειες στο πανέμορφο Συρράκο. Η άγρια ομορφιά του αλπικού τοπίου στην Πίνδο είναι πάντα κάτι που με συνεπαίρνει! Αυτή τη φορά όμως είχα άλλα σχέδια πέραν του φαγητού και του ποτού που αποτελούν την ιεροτελεστία αυτών των εξορμήσεων.

Μελέτησα το Google Earth και έβγαλα 2 εναλλακτικές διαδρομές. Επί τόπου πήρα τις πληροφορίες και επέλεξα την πιο γραφική από τις 2 που όπως μου είπαν σε βγάζει στην κορυφογραμμή με ωραία θέα στην λίμνη των Ιωαννίνων. Απόσταση 15-16 χιλ εκτιμώμενος χρόνος 2:30

Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια για τρέξιμο εκτός δρόμου και είχα μια ανησυχία κυριώς για τα παπούτσια μου που είναι καθαρά δρόμου. Πήρα μαζί και το BT GPS για να χρησιμοποιήσω το Leonardo Live, αν συμβεί να ξέρουν τουλάχιστον που να με βρουν. (Tι είναι το Leonardo Live ???)

Τα πρωτα χιλιόμετρα ΠΟΛΥ ανηφορικά, ούτε να σκεφτώ για τρέξιμο. Συνάντησα και μια στάνη με 2 'φιλικά' σκυλάκια αλλά μερικές πέτρες ήταν αρκετές να τα κρατήσουν σε απόσταση ασφαλείας. Μετά άρχισε να ισίωνει και βρέθηκα στην π΄ρωτη διάσταυρωση - η τουλάχιστον έτσι νόμιζα και άρχισα να τρέχω σε ισιάδι-λίγο κατηφόρα. Μετά από λίγο βρέθηκα στο τέλος του δρόμου με μια στάνη και κάτι αγελάδες να με κοιτάν με το βλέμμα που συνήθως κοιτάνε οι αγελάδες. Που να γυρνάω πίσω ας το κόψω ευθεία πάνω. Σκαρφάλωμα σε πλαγία με βρεγμένα χόρτα που γλυστρούσαν. Στο τέλος βρήκα και πάλι τον δρόμο, αντε να τρέξουμε λιγάκι.

Μετα απο λίγο πάλι διαστάυρωση και πάλι λάθος δρόμος. Όσο κατηφόριζε τόσο καταλάβαινα οτι ήταν λάθος. Τελικά σε ένα σημείο άρχισε να κατηφορίζει απότομα όπότε αντε πάλι ευθεία πάνω. Αυτή τη φορά η κλίση ήταν πολύ μεγαλύτερη και το έδαφος ευτυχώς πετρώδες. Ήταν όμως χαζομάρα μου που το ανέβηκα έτσι γιατί ακριβώς απο πάνω σε 300μ ήταν η σκοτεινιασμένη βάση- δεν είπα ότι ψιχάλιζε ε?-. Για πότε θα μπορούσε να κλεισει το σύνεφο και να βρεθώ μέσα του, ούτε ήθελα να το σκέφτομαι.

Παρένθεση - Να και το track μου

Τελικά βρέθηκα και πάλι στην ασφάλεια του δρόμου και επιτέλους ισιάδι - μικρή ανηφόρα! Τώρα αρχίζουν τα καλύτερα! Η αίσθηση να τρέχεις στην φύση μέσα στα σύννεφα δίπλα σε πηγές, καταράκτες και άγριες πλαγιές δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Έτρεχα και σκεφτόμουν οτι όλη η προσπάθεια μου απο τώτε που άρχισα το τρέξιμο τον Αύγουστο ανταμοίβεται ακριβώς αυτην την στιγμή, όλα δουλεψαν ώστε να ειμαι τωρα σε θέση να κανω αυτό που κάνω! Έιχα περπατήσει και ανέβει βούνα και άλλες φορές στο παρελθόν αλλά το τρέξιμο -ειδικά στο βουνό- είναι μια εμπειρία ζεν, ζείς την στιγμή εκείνη απόλυτα και μόνο, το μυαλό σου χωρίς σκέψεις άδειο και συνάμα γεμάτο. Η μόνη αντίστοιχη (και σίγουρα πιο έντονη) φάση είναι το θερμικάρισμα σε δυνατά θερμικά.

Αφιξη στο εκλησάκι  και θέα στην Λίμνη κάτω απο τα σύνεφα. Ο αέρας λόγω συμπίεσης στην κορυφογραμμή φτάνει τα 50 χιλ και αναγκάζομαι να συνεχίσω μετα τις γρήγορες φωτογραφίες. Προχωρησα κανα 2-3 χιλ σε πολυ καλή -μικρή ανηφορίτσα και έφτασα στην βάση απο την πιο ψηλή κορφή της περιοχής σε σχήμα πυραμίδας. Η επιθυμία να την ανέβω πολύ έντονη αλλά θα μου έπερνε σίγουρα αλλη μια με μιάμιση ώρα. Επιστροφή λοιπόν για να προλάβω τους άλλους στο πρωινό. Η κατηφόρα ήταν χωρίς εκπλήξεις και 'παρακάμψεις' πήγαινα σιγά για να μην τσακίσω τα γόνατα και τους τετρακέφαλους καθότι δεν είχα προηγούμενη εμπειρία απο τρέξιμο σε βουνό και κυρίως κατηφόρα. Άφιξη στον ξενώνα πάνω στην ώρα που είχε μαζευτεί η παρέα για πρωινό!!!